چیزی مثل آتش

گفت: مثلا می خواهی چه کار کنی وقتی من نخواهم ات؟... سخت ترین سوال دنیا بود؛ باید می گفتم آخ بله بله آقا چقدر هم که درست و منطقی می فرمایید و طبیعتا نمی توانم هیچ کاری بکنم و خوشبخت شوید و خداحافظ؟ یا باید از این جیغ جیغ بازی های زنانه درمی آوردم و می گفتم اصلا همان بهتر که نباشی و بروی الهی به حق چی و چی بمیری؟ یا راستش را باید می گفتم که من از خدا قول گرفته ام!؟ یا باید می گفتم دلم روشن است؟ یا باید می گفتم به معجزه معتقدم؟ کدام را باید می گفتم که  باز برنگردد بگوید نمی شود که نمی شود که نمی شود!؟ کدام را که برنگردد بگوید توی دنیای واقعی زندگی کن!؟... یا باید می گفتم هر چه که بخواهی بیشتر از پیشتر همان می شود که بگوید اگر قرار بود شده باشد تا حالا شده بود و Game Over شده ای خانم؟! چی باید می گفتم که جوابش را خودم ندانم!؟!؟ فقط گفتم: چون دوستت دارم. گفت: خب داشته باش، این طرف ماجرا که از این خبرها نیست!... و به قول بزرگ مرد، بزرگ عاشق، بزرگ شاعر: من درد در رگانم/ حسرت بر استخوانم/ چیزی نظیر آتش بر جانم پیچید.../... به خود اما گفتم: باور کنی باخته ای ها، گور پدر این دنیای واقعی ای که هی با پس ِ پا و پیش ِ پا شوت ات می کند تویش، تردید کنی به خودت مدیونی ها همه ی عمر،... دنیای واقعی اگر حرفی برای زدن داشت که تا چشم کار می کند همه اش بدی و بدی نبود... مرا به دنیای واقعی پاس نده؛ هیچ دنیایی واقعی تر از همین دنیایی که من و تو در آن اشتباه می کنیم و دوباره بهترش را می سازیم نیست!... گفتم: تنهایی از پس اش برمی آیم... و برمی آیم...!! حتی اگر همین حرفم نتیجه را عکس کند و باعث شود بیشتر سعی کنی که بهم ثاب کنی که نمی شود!!... من آنقدر روی این احساسم تمام قد می ایستم که کائنات از دست روی دست گذاشتنش شرمنده شود. من آنقدر روی این احساسم تمام قد می ایستم که نتوانی باور کنی که بی خیال ای بابا هر چه که می گویم را از دیگران هم قبل ها شنیده ای و آخرش کوتاه آمده اند بالاخره... ببین! من مریم مقدس نیستم، تو هم نیستی، من بهترین نیستم، تو هم نیستی، من همانی که می خواهی نیستم، تو هم نیستی،... من اما آنقدر روی این احساسم تمام قد می ایستم که کائنات تمام قد به احترام احساسم بایستد!